Poezja Złamanego Ołówka

Na naszym czacie jak makiem zasiał cicho, Imprezuje licho. Myślenie o Tobie boli, A jednocześnie koi.  Obiad w siebie wmuszam I patrząc wstecz się wzruszam. Łzy chcą płynąć, Ale będąc w pracy muszę je przełknąć. Miałeś być, Wspierać. A nawet nie odpowiesz na duszy mojej konanie.  Oj gdzie, no gdzie jesteś kochanie? 

Byłam w Twoich oczach najpiękniejszym motylem. Stałam się nic nie wartym, kanałowym, szczurem.

A Ciebie to kochanie nie rusza. Odzyskałeś wolność tak Ci potrzebną,  Co ze mną? Nic. Nie istnieję, ale czy istniałam? Zrozumieć Cię chciałam. Kochać. Dbać. Byłam przelotną istotką Czy prawdziwą złotą rybką? Odpowiedz! Czy tak wiele ja żądam? Proszę? Pragnę odpowiedzi, naprawdę ciężko to znoszę. W czasie gdy Ty cieszysz się To ja duszę się. Wróciła Ci radość, znajomi, co z tego że moje serce się rozpada Trwa lambada. To się liczy. Nie My.  Nas już nie ma.

Sen głęboki mnie zmógł, Że ktoś tak mnie kochać mógł. Czułam się jak w bajce O samotnej grajce, Która śpiewaka swego spotyka, Ust jego dotyka Tak boli mnie jej brak. I odpływa. Tonę. Miłość tak żywa, Nie sięgam. Tego czaru smak. Tonę. Ląd mi się oddala. Już oddychać nie muszę. Na łeb brak tchu mi się zwala. Nie sięgam. Utonęłam. A Ciebie kochanie to nie rusza.